Minggu, 17 Januari 2016

cerkak maneh

GUGUP NALIKO AKU MELU KEMAH




        Udara isih kabut kandhel , adhem ngono njojoh balungku rep kanggo adus aku kudu ngatupkan

untu-untuku karo kuwat. Dina kuwi dina sing tak rasake  sayah banget. Dhisik sekolah aku melu

kemah ora kaya ngene. ngenekake kemah neng cedhak sekolahku. “Pepakan apa wae kak sing

kudu digawa ?” takon aku marang kakang Pembina.

Melu kegiatan kemah Pramuka sik banget.

" Ora usah takon wae kowe mengko delok wae ing papan pengumuman," sahut kakang Pembina.

Wayah kuwi aku mangkat saka omah gebug 06.30 WIB. Sangantine tekan aku karo konco-konco

teras ngawak ake tenda. “Yo tumuli,” bengok`e Pembina sakwise kabehe buyar aku karo konco-

konco  kabeh teras mlayu menyang lapangan kanggo dipara kelompok. “Kelompok iki gawe apa

"Iki gawe gladi mengko bengi," jawab Pembina.

Esuk nganti awan, awan nganti bengi, wektune aku lan kelompok liyane kanggo meloni gladi

kanggo mengko bengi . Sakwise grungok ake intruksi saka Pembina aku lan bocah-bocah banjur

teras mlebu ning jero tegalan. Sing sukete dhuwur lan rengket. Aku lan konco konco nlusuri ing

jero tegalan kanggo golek dalan metu sing wisdi wenei tanda. (Sing diarani nggolek jejak) saka

“Ono ngendi  meneh awake dhewe kudu njangkah,” takon kancaku.

“Ngendi wae sing penting bisa metu saka kene iki,” sahut aku karo rasa wedi.

Wis 1 jam kelompok iki ngupadi nggoleki dalan metu, ning ora ngentok ake pakoleh. “Aku wedi

yen awake dhewe kesasar,” saurku.

“Ora bok menawa,” sahut kancaku karo rasa ngandelke awak. Supoyo ora podho ngeluh lan

kendor semangate kelompok kua, wektu wes tekan sore ora nemu dalan metu , aku nduwe filling

yen aku karo kelompok aku kesasar. Wektu kuwi aku lah aku mlah tmbah bingung kepiye

Nuli aku bengok, pramuka, pramuka, pramuka ning ora ana sijia jawaban sing ditampa.

"Apa sing kudu awake dhewe lakoke," ucap kancaku karo rasa wedi. Aku juk bengok karo

ngarep-arep banget. Akhire bengokan aku neng jawab saka kelompok liya. Kelompok aku iki

kesebut adoh banget. Sakwise Pembina nemu kelompok aku, juk padha salaman siji liya karo

kabungahan juk mulih karo ngeleng eleng  kenangan  sing nyenengna lan medeni. Nanging neng

ati rasane seneng banget….

Tidak ada komentar:

Posting Komentar